Poprzez "Kolory życia" niewidoma artystka dzieli się swoimi sposobami na szczęście.Życie to bezcenny, choć skomplikowany dar. Bywa piękne i ciekawe, a czasem szare, nudne, a także bardzo trudne. Ewa Domańska to niewidoma artystka, która pomimo licznych barier kocha życie, a teraz poprzez projekt "Kolory życia" dzieli się swoim sposobem na szczęście."Pragnę podzielić się moimi spostrzeżeniami, moją historią oraz sposobami na szczęśliwe życie".Tymi słowami, już na wstępie do swojego niekonwencjonalnego projektu "Kolory życia", autorka zachęca odbiorców do sięgnięcia po tę pozycję. Jest to niecodzienna okazja do obcowania ze słowem pisanym i śpiewanym. Kilkanaście autobiograficznych opowiadań dopełniają bowiem autorskie utwory muzyczne.Zrozumiała, wymowna treść jest refleksją o życiu i jego barwach. Autorka wspomniała wiele przykrych momentów ze swojej przeszłości, ale przede wszystkim podkreśliła, jakim sposobem, pomimo ograniczeń, udało się jej uzyskać status kompozytorki, piosenkarki, pianistki, artystki, dziennikarki oraz autorki. Ponieważ Ewa Domańska urodziła się jako osoba niewidoma, musiała wykazać się niebywałą siłą charakteru, aby spełnić każdy postawiony przed sobą cel. Co ważne, artystka przekonuje, że każdy ma szanse odnieść sukces i odnaleźć szczęście."Każdy ma wielkie możliwości w bardzo różnym zakresie. Wystarczy tylko chcieć zobaczyć swój potencjał, odnaleźć do niego drogę i nauczyć się z niego korzystać. Właśnie do tego zachęcam w moich tekstach. Nie trzeba być artystą ani poetą, żeby pochylić się nad tym, co nas otacza".Ewa Domańska na własnym przykładzie, stara się przekonać innych, że pomimo trudności, należy podążać dalej. Wyznaczony cel to istotna kwestia, ale bardziej znacząca okazuje się prowadząca do niego droga. Każdą napotkaną przeszkodę, czy przykrość, należy potraktować jako pouczającą lekcję. Problemy psychofizyczne nie mogą wykluczać z życia społecznego, skazywać na alienację oraz niemożność spełniania marzeń. Własnym życiem dowiodła tego artystka.